فقط چند نفس باقیست تا زیر آوار خفه شوم...

این روزها حالم تاریک است 

و  هرکدام از عقربه های ساعتم وزنه ی چند تنی با خود حمل میکند.

گذشته ام حالم آینده ام همه اشان باهم آوار شده اند رویم.

تنهایی ترسناک ترین غول این روزهایم است.غولی با پنجه های بلند و تیز که هر لحظه پنجه هایش را در تنم فرو میکند و از جای پنجه ها سیاهی بیرون میریزد و از تنم بالا میرود و من هرلحظه بیشتر در این ماده ی سیاه غرق میشوم.

چند وقت پیش کسی که بهم پیشنهاد دوستی داده بود و من رد کرده بودم بهم گفت تنهایی که ترسناک تر است...

و از همان روز انگار کل کائنات دست به دست هم دادند تا حرف حرف این جمله را با ذره بین در چشمم فرو کنند و هی با پتک بکوبند در سرم.

در هر جمعی که پا میگذارم این حس را هم با خود میبرم و این چنین است که "من در میان جمع و دلم جای دیگر است" ولی این جای دیگر نه پیش یار است نه هیچ کازابلانکا و سنت پترزبورگی بلکه این جای دیگر همان سیاهی خودم است که دورم تنیده شده است و هیچ کس سلاح در هم شکستنش را ندارد.

تنهایی خستگی عظیمی بر تنم گذاشته...خستگی از دروازه ی روحم عبور کرده و در جسمم هم خیمه زده و هر روز مرض جدیدی برایم دارد و جز خودم هیچ دکتری نمیداند که هر مرضی که بر تنم می آید از همان اشکی است که یا ریخته شد و خلاص شد یا ریخته نشد و کل وجودم و در هم شکست.

____________________________________________________

یه جمله رو این روزها مدام تکرار میکنم

لعنت به من لعنت به من لعنت به من

____________________________________________________

اصلا از روزی که باهاش آشنا شدم درگیریم با خودم شروع شد.اعتماد به نفسم خیلی مُرد.خیلی احساس کمبود کردم خیلی احساس حماقت کردم.من جدیدی از من متولد شد که هیچ شباهتی به من قبلی نداشت.

___________________________________________________

از روزی که از عزیزترین آدم زندگیم بزرگترین ضربه رو دیدم و من سکوت کردم و هیچی نگفتم و حتی بهش نگفتم من میدونم...دنیا و آدماش خیلی برام رنگ باختند.

___________________________________________________

دنیا خیلی جای عجیبیه.چند وقت پیش توی دانشگاه یه دختر بهم گفت که آسم دارم و اسپری استفاده میکنم و من اونروز چقدر براش ناراحت شدم و غصه خوردم و چند روز بعد فهمیدم منم آسم دارم و الان اسپری مصرف میکنم.

___________________________________________________

حتی حس میکنم دوست یک دوست های یکم نیستم.

___________________________________________________

اصلا آدم یک زندگی کسی هستم؟؟؟؟

___________________________________________________

این ترم مدام کلاس هامو زدم زمین.مدام کلاس هامو دیر رفتم.مدام انقدر دیر کردم که با اسنپ رفتم دانشگاه و الانم تمرینمو نرفتم و بیشتر از خودم بدم میاد و میگم اینم یه اشتباه روی همه ی اشتباه ها و تنبلی های قبلیت.موندم خونه کارهای دانشگاهمو انجام بدم و فقط گفتم لعنت بهت و نفسم گرفت و قلبم سنگین شد.

___________________________________________________

وقتی یه اتفاق بدی برام میفته اون لحظه خودمو انگار میزنم به یه راه دیگه و اون لحظه به خودم خیلی رنج نمیدم ولی به مرور زمان این دردهای کهنه برام رو باز میکنند و به بدترین شکل ممکن شکنجم میدن.

___________________________________________________

یه قسمت بزرگ وجودم هنوز توی تهران مونده و این روزها میگم کاش هیچوقت تهران و ول نمیکردم...

___________________________________________________

برا زهرا و فاطمه نوشتم حالم بده.وقتی دیدمشون زبانم دوخته شد از حرف زدن و جمله کردن اون چیزایی که توی ذهن و قلبم میگذره.

این پست دست و پا زدن برای حرف زدنه.برای خالی شدن...

___________________________________________________

بزرگترین چیزی که این روزها از دست دادم دوست داشتن خودمه!

___________________________________________________

خیلی به خودکشی فکر میکنم...23 تیر 1398!

___________________________________________________

میدونم شاید توی آینده روزهای خوبی بیان...ولی نمیتونم صبر کنم.خستمه خیلی خستمه.معجزه میخواد که بتونم صبر کنم...

___________________________________________________

بعضی روزا هستند ذاتا روز گوهی اند و کاری از دست ما برنمیاد.ولی بعضی روزا هستند که خودمون تبدیل به روز گوه میکنیمش.و امروز برا من از اون روزا بود!

___________________________________________________

براتون آرزو کنم؟

آرزو میکنم وقتی به عقب نگاه میکنید هیچوقت نگید اشتباه کردم!

___________________________________________________

[این پست ادامه خواهد داشت...در ادامه ی همین پست]