سخت شده فکر نکردن به اینکه “چی میشه یعنی...؟”

 مامان بزرگ دوستم همیشه میگه موهای آدم از دل آدم تغذیه میکنه، اگه میخوای حال یه آدمو بفهمی حال موهاشو ببین.
فکر میکنم موهای من مستقیم از توی قلبم رشد میکنند که هروقت قلبم ناآروم میشه موهام شروع میکنند به‌ ریختن. حال این روزهامو اگه بخواید بپرسید بذارید از حال موهام بگم براتون...خوب نیست حال موهام. این چند روز ریزش شدید مو گرفتم...کف حموم و اتاق و تخت و بالشتم بازار شام موهامه.
خیلی بلدم خودمو بزنم به اون راه و حواسمو با کتاب و فیلم و ویلون و خیال پردازی و نوشتن دور کنم از همه ی استرس ها و حتی بخوام بقیه رو آروم کنم ولی این روزها هی فرار میکنی هی میفتی تو چاله، بلند میشی لباس هاتو میتکونی دو تا قدم برنداشته از پرتگاه پرت میشی وسط دره...توی همون دره هم بلدم بلند شدن رو...ولی سخت شده همه ی این روزها. سخت شده فکر نکردن به اینکه “چی میشه یعنی...؟” این روزا وقتی حرف از عید و چند ماه بعد و تابستون میشه به شوخی میزنم زیر خنده میگم اصلا ببین تا اونموقع زنده میمونیم...!میخندیم!! ولی تلخه چون ممکنه واقعی باشه...چون همونطوری که هیچ کدوممون نمیدونستیم اسفند ماهمون اینطوری بگذره از فردا و‌ پس فردا و یه ماه بعدمونم خبر نداریم...میدونی بدترین بدی کرونا چیه...؟ اینکه دیگه فقط خودت نیستی که در قبالش مسئول باشی و با مراعات نکردنت فقط خودتو مریض کنی...ممکنه با مراعات نکردنت باعث مرگ کسی بشی که بیشتر از همه دوسش داری!
این روزها مدام صدای علیرضا قربانی تو سرم میپیچه که میگه:
« وای چه روزگارایی دیدُم...»
وای از ما که نمیگم تو کل عمر و زندگیمون، میگم وای از ما که تو این سال ۱۳۹۸ چه روزگارایی دیدیم...چه تلخی هایی چشیدیم...
اگه این روزها مراقبت نکنیم و مواظب خودمون نباشیم یکی یکی از جمع هامون کم میشیم...و شاید اگه بمونیم هم یک عالمه عذاب وجدان تلنبار شده باشه روی دل هامون.
حیف که نمیشه هم دیگه رو بغل کنیم. با همدیگه دست بدیم . همدیگه رو ببوسیم. همدیگه رو ببینیم.
ولی اگه میخوایم همه ی این ها تکرار بشند، نیاز داریم به اینکه زنده بمونیم. معلومم نیست تو این الاکلنگ زندگی کی زنده بمونه کی بمیره...پس فکر نکن اگه مراقبت نکنی خودت میمیری...!ممکنه خودت بمونی و با از دست دادن آدما آب بشی.